هر کس که نداند و نداند که نداند به خدا که خوشبخت است

 

این روزها که می‌گذرد، غمگینم. نه بیشتر و نه کم‌تر از گذشته، که غم بیشتر و کم‌تر ندارد، وقتی هست، هست. سخت گذشته و می‌گذرد و دلم مدام آشوب است و مدام از خواب می‌پرم و مدام به کابوس‌هایم فکر می‌کنم و مدام می‌ترسم که از سیاهی سیاه‌تر هم وجود داشته باشد و خب می‌دانم که وجود دارد. چه کسی گفته که آدم از ندانسته‌ها بیشتر می‌ترسد؟؟ جهل، خودِ خودِ خوشبختی‌ست. همهء مصیبت از آنجا آغاز شد که دانستم.

 

 

* کاش نون نوشتن را نخوانده بودم. کاش هیچوقت هیچ چیز نخوانده بودم.