ناگهانی کجا بود؟ تدریجش ما رو کشت. هی شب، هی روز، مدام و دمادم. هیچ تَهی نمی شد دید. تصور می شد کرد، ولی دیده نمی شد هیچ. نه اینکه نخوام، ولی ندیدم. کوشش هم کردم حتی، نشد دیگه. زور بیخود. کدوم آدمیزادی ته به دنیا اومدنو دیده؟ حالا گیریم که تصور کرده مرگ! این شد دیدن؟ این شد ته؟
