معمولیِ خاصِ من

من پُز معمول بودن تو را به همه ی دنیا می دهم. پنجشنبه ای که اول ماه است می کِشانمت تهران با پلیور نارنجی و ساز و برگت و کلی خنده های شب تابی تحویلت می دهم در برابر تکرارِ این سوالت که توی این هوا پلیور چرا گفتی بپوشم؟ مَردم می خندند! مردم می خندند؟ چه بد! برویم یک گوشه ای معمولی بودنمان را بریزیم توی یک لیوان و سَر بکشیم؟ شاید ندیدنمان دیگر. هان؟ جشن می گیریم. اول اسفند مهم است. جشن می گیرمش. امسال با تو. سالِ دیگر هم اگر بودی، باز با تو. بودنِ تو همیشه خوب است. دیوار می شوی و پشتت پنهان می شوم از نگاهِ مردمی که چشمشان تفاوت را می بلعد. درخت می شوی و من سیب می چینم برایت. لباس می شوی و می پوشمت. پا می شوی و با تو می دوم و دور می شوم. گوش می شوی و من اعتراف می کنم که دارم به چه چیزی تظاهر می کنم. بعد با صدایی که فقط برایِ من آشناست، یک جمله ی معمولی می گویی که نه قصار است، نه یک نقل قول معروف است ، نه شعر است و نه هیچ کوفتِ دیگری از این دست خزعبلات. فقط کلمه هایی است معمولی با صدای تو. که باعث نمی شود دل هیچکدام از آدم های آن اطراف غتج برود و یا سرشان را به طرف ما بچرخانند تا کشف کنند که این صدا از آنِ کیست. کامِ من، با همین معمولی بودن شیرین می شود. با همین ایستادگیه ساده ات. با همین بودنِ صادقانه ات. با همین شغلِ معمولی و خستگی های همیشگی ات. با همین چند کلمه ی ساده و معمولی که از زبانِ تو، فقط به من گفته می شوند. آرام می شوم. همیشه، به محضِ حضورت، آرام می شوم. ما با هم، مُحکمیم. ما یک کوهِ معمولی هستیم! کسی چشمش دنبالِ ما نخواهد بود.