سالهاست باران با من کار ندارد

 

باران می بارید و با کسی کار نداشت. گفتم کار داشته باش، با من کار داشته باش که هوای دل آتشین است.راهت را کمی کج کن و مهمان این خانه شو. ببین که روز، ماه شد و سال شد و عمر رفت. ببین که دل داغ شد و آتش گرفت و و سوخت. ببین که بهاران بوی گل ندارد...
کسی صدایم زد به زبان نیاز. آسمان غرّیده بود و او پناه میخواست. به خیالش جهان درحال متلاشی شدن بود...
رفتم از تماشای باران  بی آرام گرفتنی. چون صدایم کرده بود و آدم باید باشد، باید باشد وقتی تمام پناه کسی است.